Een week té laat, maar ik moest even bijkomen.
Vorige week zaterdag 10 december 2016 was het eindelijk zó ver.
De officiële lancering van het “kleine zusje” van LilaBlu Brocante op de
Brocante Kasteelfair in Baarn.
Wat dit voorjaar met één van mijn gekke ingevingen in de
auto begon, werd in één klap realiteit.
In een pagodetent bij een prachtig kasteel in Baarn, hoeveel geluk kun je
hebben?
Eine Woche zu spat, aber ich musste mich erst mal erholen.
Vorigen Samstag 10. Dezember 2016 war es endlich soweit.
Der offizielle Start “der kleinen Schwester von LilaBlu Brocante.
Was in diesem Frühjahr began mit einem meiner Geistesblitze, wurde auf einem
Mal Realität.
In einem Pagodezelt bei einem zauberhaften Schloss, wieviel Glück kann ein
Mensch haben?
 |
glutenvrij
|
 |
aan de outfit wordt nog gewerkt maar het was zó koud
|
Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik de vrijdagavond voor
deze bewuste zaterdag overspoelt werd met twijfels. Ik kon me ook echt niet
meer voorstellen hoe ik ooit op dit onzalige plan gekomen was? Enne heb ook
nooit geweten dat je van bakken zo’n ongelooflijke spierpijn kon krijgen. Maar
10.50 Uhr was dan eindelijk het moment gekomen. Laten we zeggen chaotischer kon
het niet, maar dat past eigenlijk wel heel goed bij ons.
Er zijn door zoveel lieve mensen foto’s en filmpjes gemaakt. Fantastisch ik heb
het in een roes beleeft maar kon zo dus thuis heerlijk nagenieten. Excuses wel
voor het feit dat we na opening van de tent en iedereen een eerste blik kon
werpen, ik als een kip zonder kop, de tent in rende, daarna weer naar buiten
rende…………en de historische woorden sprak……….. “sorry jongens, meer is het
niet”.
Ganz ehrlich am Freitagabend vor diesen bewussten Samstag
hatte ich schon sehr meine Zweifel. Und konnt ich mich selber im H…. treten wie
ich bloss jemals auf diese blöde Idee gekommen war? Und ich habe wirklich
niemals erahnen können, welch ein Muskelkater man von backen bekommen kann. Aber
um 10.50 Uhr war es dann wirklich so weit. Mal so wieder richtig herrlich
chaotisch, aber so sind wir halt. Es wurden von sovielen lieben Leuten Photo’s
und Filmaufnahmen gemacht. Fantastisch denn ich habe es nur in einem Rausch
erlebt und konnt so zu Hause dennoch im Nachhinein geniessen. Hiermit
entschuldige ich mich dafür, dass ich als das Zelt endlich geöffnet war und die
Leute einen ersten Blick darauf werfen konnten ich in das Zelt rannte, danach
wieder heraus rannte und die historischen Worte sprach…………”tut mir leid, aber
mehr ist es nicht”
Ik moet hierbij ook nog even vermelden, dat mijn beide keukenmachines tijdens
de voorbereidingen mijn grootste vrienden waren. Op een gegeven moment voelde
ik zoveel stress, dat ik zelf met hen in gesprek was. Nu moet je weten ik heb
twee keukenmachines, een kleintje die ziet er uit als een kindermixer en zo’n
hele grote, professionele. Toen ik dus met mijn apparaten praatte en ze net
vertelde dat ze echt mijn steun en toeverlaat waren en dat ik echt niet zonder
ze zou kunnen……..geloof het of niet………hoorde ik een geluid …….en daarna
IIEENNGG ……….vanaf dat moment stopte mijn professionele machine ermee en waren
de kindermixer en ik geheel op onszelf aangewezen.
Maar dat is inmiddels allemaal vergeten……..want die zaterdag en zondag maakte
alles goed.
Het feit dat de eerste (en gelukkig enige) taartpunt
ondersteboven het gebaksdoosje in viel dat zie ik maar als geluksmomentje. Dank jullie wel lieve organisatie Stal 135,
collega’s en bezoekers, dat jullie mij helemaal snapten. Dank jullie wel voor
jullie enthousiasme, knuffels en warmte, jullie hebben deze dagen voor mij
onvergetelijk gemaakt.
Muss hiermit auch noch kurz erwähnen das meine beiden Küchenmaschinen
während der Vorbereitungen meine grössten Freunde waren. Irgendwann war ich so im Stress, dass ich mit
ihnen geredet habe. Muss dazu sagen, habe eben zwei Küchenmaschinen eine
kleine sieht aus wie ein Kindermixer und eine große professionelle. Als ich
also mit meinen beiden Maschinen redete, wieviel sie mir bedeuten und das ich
es ohne die beiden nie schaffen würde………… hörte ich ein Gerausch……..und dann
IIEENNGG ……von dem Moment an streikte die Professionelle…………und waren der
Kindermixer und ich nur noch auf uns selber gestellt. Aber das ist inzwischen
schon wieder alles vergessen…..weil der Samstag und Sonntag machte alles wieder
gut. Dabei sehe ich es als ein Glücksmoment dass das erste Stück Torte mit der
Oberseite unten im den Gebäckskarton landete . Lieben Dank der Organisation,
Stal 135, Kollegen und Besucher das ihr mich verstanden habt. Vielen Dank für
euren Enthusiasmus, Liebe und Zuneigung, ihr habt diese Tage für mich
unvergesslich gemacht.
